We zijn aangekomen bij ons nieuwe onderkomen in Puerto Natales.

Ik zit in het zonnetje met uitzicht over het meer met op de achtergrond de bergen waarvan sommige bedekt zijn met sneeuw, maar soms door de wolken niet helemaal zichtbaar zijn.

Het was vandaag een reisdag. Eerst met de auto naar het vliegveld van Puerto Montt. Het vliegtuig vertrok 1 uur met vertraging. Een Japanse jongedame hield de boel op (lag misschien te slapen, of was verdiept in haar proza). Toen ze eindelijk in het toestel verscheen kreeg ze van iedereen applaus. Bij aankomst in Punta Arena gingen we met een nieuwe huurauto (een pick-up dit keer) naar onze overnachtingsplaats, dat nog anderhalf uur verwijderd is van het park Torres del Paine. De weg vanaf het vliegveld naar onze lodge was 250 kilometer lang; veelal rechtuit met af en toe een bocht om wakker te blijven.

De weg was niet echt saai, want er was van alles te zien: een kudde schapen voortgedreven door 3 cowboys en een paar honden, vele koeien, paarden, struisvogels en op bepaalde plaatsen Lupine. Voorts her en der bomen en struiken. Soms is het een ruig landschap en soms weer lieflijk met glooiende dalen. Een mooie rit, maar wel met erg harde wind. Als je een fotootje wilde maken, waaide je zowat uit je kleren.

Langs de Chileense snelwegen zie je dingen die bij ons verboden zijn: fietsen, wandelen en zelfs joggen.

Als je wil weten of je een straat mag inrijden moet je kijken naar het straatnaambordje, want daarop staat welke richting je mag rijden. Het duurt even voordat je dat door hebt. Gelukkig zijn de Chilenen erg vriendelijk en behulpzaam en wijzen je netjes welke de juiste rijrichting is. We zijn zelfs in het donker om 6 uur 's morgens (in de grote stad Valparaiso) na- c.q. teruggefloten, omdat we de verkeerde rijrichting namen. Op dat tijdstip met nog niet zoveel verkeer hoor je dat wel. Je probeert ook van alles om op tijd je vlucht te halen, nietwaar.