28 januari (vrijdag)

Vandaag werden we om half 4 naar de pier van Ushuaia gebracht. De koffers zijn vanochtend al door de bemanning van het schip opgehaald uit ons Hotel Los Fuegos.

We gaan aan boord van de Antarctic Dream, ons schip gedurende onze Antarctic cruise. We worden verwelkomd door de expeditieleider, Stephan, en zijn staf .Na de briefing werden wij naar onze kamer gebracht. Deze is klein maar schoon. Niet veel later werden we opgeroepen om naar de receptie te komen. Daar kregen we te horen dat we naar een andere kamer zullen verhuizen. Er had zich een aantal lastminutereizigers gemeld, zodat er weer geschoven werd met kamers.

Om 18.00 uur was het drill time. Het alarm ging af en met je reddingsvest moest je boven in het restaurant verschijnen. De kanten van het schip werden uitgelegd: boeg, kiel, stuurboord en bakboord. Na het droog oefenen met de reddingsvesten vertrok het schip. Eerst via het Beagle kanaal (had 5-6 uur nodig om door dit kanaal te varen) en tegen middernacht volgt de overtocht naar het witte continent.

De Antarctic Dream is een luxe expeditieschip dat met haar 42 hutten plaats biedt aan 84 passagiers. Dit schip, dat haar thuishaven heeft in Chili, is voorzien van de modernste satelliet- en navigatiesystemen. Verder beschikt het schip over een fitnessruimte, sauna, winkeltje, etc.

Gedurende de eerste twee dagen van onze cruise vaarden we door de Drake Passage. Het schip werd gevolgd door zeevogels, zoals Kaapse stormvogels, meeuwen en albatrossen.

Bij het wakker worden merkten we dat de boot flink in beweging was. Lopen ging heel moeizaam maar ook het douchen is niet erg makkelijk en we hebben niet gezopen. Vervolgens was het waggelen naar de eetzaal, waarbij we de muren in de gang nodig hadden ter ondersteuning.

Er waren zaterdag 29 januari 3 thema-bijeenkomsten. Deze gingen over de vogels en zoogdieren die we tijdens onze reis kunnen tegenkomen. De lezingen werden gehouden door de gespecialiseerde gidsen die meer vertelden over het wildlife op Antarctica, de ontdekkingsexpedities naar de Zuidpool.

Door de hoge golven vlogen tijdens de lunch de messen en vorken van de ene naar de andere kant van de tafel en soms nog verder als Frans ze niet had opgevangen. Na de laatste bijeenkomst zijn we naar de middag(thee)bijeenkomst gegaan.

Waar moeten we beginnen?

Er is de afgelopen dagen zo veel gebeurd dat het moeilijk is om een compact verhaal te schrijven.

De medereizigers komen uit diverse landen (Zwitserland, Duitsland, Groot-Brittannië, België, NL, Finland, Rusland, India, Japan, Australië, Nieuw-Zeeland, Chili, Argentinië, USA, Israël).

De bemanningsleden zijn bijna allemaal Chilenen? de kapitein en zijn medewerkers op ?de brug?, de obers en barkeeper, de hotelmanager en zijn assistente, de dokter en het voltallige team van gidsen (elk met een specialisatie, zoals vogels, zoogdieren, soms met een aanvulling zoals fotografie).

Omdat de eerste 2 dagen door het Beagle kanaal gevaren moest worden, werd de tijd benut met voorbereidingen. Deze bestonden uit lezingen over de natuur (voornamelijk allerlei dieren), ontdekkingsexpedities naar de Zuidpool en de voorschriften hoe te gedragen op Antarctica.

Na deze dagen en vooral toen de parka's en de laarzen uitgedeeld waren, popelde iedereen om eruit te gaan.

De eerste ochtend ‘buiten' begon met een ´landing´ op Aitcho Island (onderdeel van de Zuid-Shetlandeilanden). We zijn daar drie uur aan land geweest en hebben daar tussen de pinguïns en de zeeleeuwen gelopen. Bij de zeeleeuwen moesten we wel wat afstand houden (circa 20 meter), maar bij de pinguïns lag dit anders. Als je ging zitten, kwamen ze juist naar je toe en begonnen alles te inspecteren wat je bij je had. Bij een van deze ontmoetingen werd Frans omringd. Voor hem kon hij drie pinguïns nog in de gaten houden die speelden met het lenskapje van zijn camera en de labeltjes van zijn uitrusting, maar achter hem was een pinguïn bezig de sluitingen van zijn rugzak te controleren. Het was een mooie ochtend om nooooit meer te vergeten; zo dicht bij de natuur.

's Middags (31 jan.) gingen we naar Half moon Island, waar zo'n 3300 kinbandpinguïnparen hun nest hebben. Voorts zijn er diverse vogels te bewonderen. (Overigens mogen jullie blij zijn dat er geen geuren hierbij meegeleverd kunnen worden. De geur is nl. uiterst onaangenaam.)

Onze tweede dag (dinsdag 1 februari) meerden we aan in Cuverville Island (een rotsachtig eiland gelegen in het Errerakanaal). Dit eiland was tijdens de Belgisch Antarcticaexpeditie (1897-99) ontdekt door Adriën de Gerlache en vernoemd naar een vice-admiraal bij de Franse marine (Admiraal Cavalier de Cuverville).

Op dit eiland is een grote kolonie Gentoopinguïns (o.a. rood stukje in de snavel).

Ook werd hier een wandeling naar de top gemaakt. In een lange sliert van rode parka's toog de colonne naar een top om er even in alle rust van de stilte te genieten. Natuurlijk waren er uitzonderingen, die niet verder kwamen (waaronder Jane).

Aansluitend volgde een zodiakcruise naar zeehonden en zeeleeuwen maar dat veranderde al snel in een spelletje ‘wie speelt met wie'. Onze tegenstanders waren de walvissen (Minke whales, oftewel dwergvinvis). Het was prachtig hoe we elkaar opzochten: wij eerst achter de hen aan, maar daarna kwamen ze steeds terug (onder de 5 boten door, dan kwam er één vlak naast of tussen de boten boven water. Het was gewoon fantastisch en er kwam bijna geen eind aan.)

De bemanning vertelde later dat ze dit ook nog nooit hadden meegemaakt. Bij terugkomst op ons schip kregen we de mededeling dat we om zeven uur op het helikopterdek moesten komen, want er moest iets gevierd worden. Er werd champagne geschonken, omdat we het vaste land hadden betreden (continent Antarctica) en vanwege de bijzondere ontmoeting met de Minke whales.

Woensdag 2 februari

Deze ochtend vaarden we verder door het smalle Lemaire-kanaal. Dat gebeurde om 7.00 uur in de ochtend, dus was het weer vroeg je bed uit. De tocht door het 7 miles-lange kanaal (dat 1 mile breed is) was mooi en we hoorden dat het dit jaar voor het eerst was dat ze er doorheen konden varen. Toch lag er nog veel ijs in het water (brokstukken die keer op keer tegen het schip kwamen).

Vervolgens was het snel ontbijten en gereed maken voor de eerste landing die om 9.00 uur was naar Yalour Islands. Op dit eiland troffen we voornamelijk Adeliepinguïns (met het witte cirkeltje rond de oogjes).

Na de lunch bezochten we Petermann Island dat het meest zuidelijke eiland is dat we tijdens deze reis bezochten. Hier troffen we een kolonie Gentoopinguïns aan en de blauwoogaalscholver. De temperatuur was op dat moment gestegen tot 15 graden en velen gingen dan ook zonder jas op een mooi plekje languit in de zon liggen.

Deze avond werd afgesloten met een barbecue. Helaas werd het ´s avonds op het dektoch erg koud, dus stonden de koks buiten het vlees te bereiden en hoefden wij alleen maar ons vlees op te halen in de deuropening.

Van de bemanning en de gidsen hoorden we hoe speciaal deze reis is tot dusverre is. Het weer is ongelooflijk gunstig en wat er te zien was is heel bijzonder.

Donderdag 3 februari

Vandaag begonnen we aan de terugtocht naar Ushuaia.

In de ochtend zijn we gegaan naar het kleine Goudiereiland voor de kust van Wiencke-eiland en op het Wiencke-eiland bij 'Jougla Point' bevond zich tussen 1944 en 1962 het Britse onderzoekstation Port Lockroy, waar zich nu nog een postkantoor van het British Antarctic Survey bevindt, zomede een klein museum hoe men er destijds woonde en leefde.

Voorafgaande aan dat bezoek werd er op ons schip door een van de vrijwilligers nog uitleg gegeven over de geschiedenis van het station. (Er werken slechts 5 vrouwen op deze basis. Deze groep verblijft daar van november 2010 tot maart 2011.)

Hier in Port Lockroy (op Goudier island) troffen we natuurlijk weer pinguïns aan en verder de blauwoogaalscholver, maar ook skeletten van walvissen en resten van het oude poolstation.

Bij het museum en huidige onderzoeksstation zagen we voorts resten van een oude waterboot.

De zon scheen volop en het was net als de dag ervoor `T-shirtweer`. Na het kopen van souvenirs en het maken van vele foto's vertrokken we weer met de zodiak naar onze `Antarctic Dream`.

Bij terugkeer op de boot stond de lunch alweer klaar voor ons. ´s Middags was er voor de verandering geen excursie. We voerden via kleine kanalen langzaam terug naar het noorden. Ondertussen werd een ijsschots op zijn zijkant gelegd en een paar zeehonden van hun ijsschots verjaagd. We gingen er zo dicht langs dat ze zich niet meer veilig voelden en doken in het water. Even later zagen we ook nog een sneeuwlawine dat van de berg afkwam en een grote wolk van sneeuw was het gevolg.

(We hebben nu even tijd voor onszelf genomen, want de afgelopen dagen zijn we volgens een strak regime bezig gehouden. Het woord strafkamp is al eens genoemd in ons weblog, maar we hadden dit avontuur voor geen goud willen missen.)

Vrijdag 4 februari

Half 5 op en om 5 uur werd er opgeroepen om aan dek te komen voor de volgende landing naar Deception Island. Via een smalle ingang kwamen we in `Neptune´s Bellow` (een beschutte baai).

Op dit eiland zijn overblijfselen te vinden van barakken en opslagvaten etc. ten tijde van de walvisvangst.

Voor liefhebbers was het mogelijk om te zwemmen. Alleen was het op dit vroege uur veel te koud en waaide het behoorlijk, maar 2 personen hebben het toch getrotseerd (een Belg en een Australiër).

's Middags was er weer een landing, naar Hannah's Point. De zee was nogal onstuimig. Er werd gewisseld van de ene kant naar de andere kant van het schip, zodat de passagiers iets gemakkelijker op de zodiak kunnen stappen. Jane en een aantal anderen (11 in totaal) durfden het toch niet aan. Frans had wel de moed. Op Hannah's Point waren wederom vele pinguïns, zeeolifanten en zeeleeuwen te zien.

De terugreis op de zodiak leverde menigeen een nat pak op, zo hoog kwamen de golven de zodiak in.

Zaterdag 5 februari

De komende 2 dagen staan in het teken van lezingen, uitwisseling van gegevens en fotomateriaal, napraten met de medereizigers. Omdat de zee weer behoorlijk wild was, vielen er al slachtoffers (in de zin dat er telkens weer iemand met zeeziekte naar zijn cabine vertrok). Ook zondag hield dit aan. De helft van de passagiers en een enkel bemanningslid verscheen niet ‘op het podium'.

Het programma werd verschoven. We zouden 's middags een recapitulatie van de afgelopen dagen krijgen, waarbij een diashow getoond zou worden. Het schip deinde zo heftig dat zelfs de stoelen in de conferentieruimte niet op hun poten bleven staan.

Rond het avondeten (20.30 uur) kwamen meer mensen ‘boven water' en daarna volgde dus de diashow etc. De zee is ondertussen iets milder geworden. Al met al werd het toch nog en latertje. Na 12.00 uur middernacht gingen we pas naar onze cabine. De koffers nog even snel pakken, want morgen (maandag 7 februari) gaat de wekker om 6.00 uur. De koffers moesten een uur later voor de cabine staan, zodat de bemanning deze alvast richting uitgang zou brengen.

Nog een laatste ontbijt met zijn allen, terwijl het schip ondertussen aanmeerde in de haven van Ushuaia. Afscheid nemen van de medepassagiers en de bemanning valt zwaar. Gedurende deze 11 dagen ben je één familie geworden.

Onze transfer stond ons al op de kade op te wachten om ons naar het vliegveld te brengen voor onze vlucht naar Buenos Aires.