Argentinië: El Calefate

Vandaag vroeg uit de veren. Om vijf uur werd er netjes op onze deur geklopt (dit voor het geval onze wekkers zouden verzaken). Volledig gepakt en gezakt (en ontbeten) stonden we om half zeven klaar om opgehaald te worden. Het busje kwam een kwartier te laat. (Ongebruikelijk gezien onze vorige Chileense ervaringen, maar we zitten nu ook in Patagonië.)

Bij het busstation aangekomen werd het een rommeltje; onze transferafhandeling (niet dooronze organisatie of vertegenwoordiger) heeft ons en onze bagage uitgeladen en vertrok even later spoorslags. Bij de transfer zouden we vouchers krijgen, maar we werden naar het kantoor verwezen. In tegenstelling tot het Amerikaanse echtpaar dat ook in het busje zat hadden wij geen boekingsbewijs. We konden instappen, maar er volgden nog verschillende momenten van onenigheid tussen de man van het kantoortje en de man in de bus. We mochten blijven zitten en de bus kon vertrekken.

Na een half uurtje rijden kwamen we bij de grensovergang ‘Cancha Carrera' en moesten we de bus uit voor de eerste Chileense paspoortafhandeling en een kwartier later weer hetzelfde maar dan bij de Argentijnen. Vanaf dit punt werd in één keer doorgereden naar het busstation van El Calafate, waar we (naar later bleek) een half uur eerder aankwamen dan gebruikelijk is. Tijdens de busreis hebben we niet veel gezien. Iedereen lag te slapen. Niet zo verwonderlijk, gezien het vroege tijdstip van vertrek.

In El Calefate moesten we dus wachten op ons transport naar het hotel. Bij aankomst in onze accommodatie hebben we onze spullen in de kamer gezet en zijn gaan lunchen. Ook hebben we geld uit de ATM gehaald en zijn doorgewandeld naar de lagune. Hier hebben we weer onverwacht flamingo's en ander vogels gezien.

Rond vijf uur kwamen we terug in ons hotel. We waren gebroken. De zon scheen vandaag weer volop, maar bij de lagune waaide er een stevig briesje.

We zitten nu in het gletsjergebied en hebben de foto boven onze weblog aangepast. Morgen gaan we het zien.

Torres del Paine naar Puerto Natales

We zijn vanmorgen om 7 uur opgestaan en hebben om 8 uur ontbeten. Gelukkig net nadat de grote groepen vertrokken zijn uit de eetzaal. Vlak bij het restaurant zagen we een paar vossen. Natuurlijk trok dat de aandacht van velen, maar de vossen waren op hun hoede. Als er te veel volk naderde, gingen ze verder.

Later zijn we gaan wandelen naar een punt met uitzicht op de Torres. Her en der zag je mensen, al dan niet in groepjes, in het berglandschap lopen. Het is een wandeling met hindernissen: een gewone brug, dan een hekje dat in een plas water stond waardoor het moeilijk werd om het droog ter passeren, vervolgens een hangbrug met dunne ijzeren kabels (waarover slechts 2 personen tegelijk mochten), dan moest er een snel stromend watertje overbrugd worden. Aanvankelijk leek het een onmogelijkheid, totdat een jong stel ons voorging. Zich afzettend tegen een schuine wand, dan via een hoopje stenen en over een boomstammetje, bereikten zij de overkant zonder natte voeten te krijgen. Dat trucje hebben we dus gekopieerd.

Deze tocht heeft wel een aanslag op de kuiten gedaan, soms was het zo stijl dat je beter zijwaarts naar boven kon lopen om je kuitspieren te ontlasten.

We kregen een lichte regenbui, zodat de bergtoppen weer verhuld waren.

Al met al hebben we zo'n 3 uur gelopen vanaf ons hotel naar het uitzichtpunt. (Heen en terug zo'n 9 km.)

Ondanks dat het onderweg begon te regenen, hebben we enorm genoten van de tocht. Het is ook een verademing om weer een frisse neus te halen en niet alleen maar in de auto te zitten.

Om een uur of vijf begon het weer hard te regenen en een uur later scheen de zon weer. Het weer verandert hier met het uur.

Zijn aan het einde van de middag naar een presentatie (colloquium) geweest over de condor die hier leeft. Het was best interessant hoe die beesten hier leven. De vogel die we gisteren zagen is naar alle waarschijnlijkheid een buzzerd-eagle geweest.

De inspanning van de dag heeft wel zijn tol geëist, Jane voelde zich niet lekker en had weinig trek in eten. Dus was het vanavond een lichte maaltijd. Het is nu negen uur en het waait behoorlijk hard. Blij dat we dat niet tijdens onze wandeling hadden.

22 januari 2011

We zijn weer in Puerto Natales aangekomen, het is onze laatste dag in Chili.

Morgen vertrekken we om zeven uur met de bus naar Argentinië. Morgenochtend gaat de wekker weer om kwart voor 5.

Maar terug naar vandaag: Nederland heeft drempels, maar het traject in en rond het N.P. Torres del Paine heeft meer kuilen dan Nederland drempels heeft en vandaag hebben we er heeeeel veel gehad.

We hebben ongeveer 150 kilometer over onverharde wegen gereden met 'wasborden', kuilen, enz. Maar het park maakt alles goed: met zijn toendra's, dieren, meertjes, watervallen, bergen (met of zonder wolken), wind en regen.

We duiken zo de hot-tub in om lekker bij te komen van alles wat we in Chili hebben gezien. De auto wordt opgehaald en vanaf nu laten we ons vervoeren. Na het eten gaan we ons voorbereiden op Argentinië.

Torres del Paine

Het is alweer donderdag en we hebben nog ruim drie weken voor de boeg, een heerlijke gedachte. Vandaag hebben we ons verplaatst naar het nationale park Torres del Paine: een rit van zo'n 150 kilometer waarvan 100 kilometer over onverharde wegen. Met onze pick-up die wat hoger op zijn poten staat rijdt het over deze wegen beter dan met een sedan.

We hebben onderweg veel gezien, zoals een roofvogel die vlak voor de auto nog net omhoog vloog (we weten nog niet wat voor een vogel het was maar hij was groot). Later kwamen we een kudde schapen tegen die door een ranchero met zijn honden gedreven werd. In het park zagen we verder nog flamingo's, zwartnekzwanen, guanaco's (Chileense lama's), nandoes (Chileense struisvogel), tevensvele mooie uitzichtpunten (onder andere uitzicht op een groen meertjes). In het park ging de weg in kwaliteit nog verder achteruit. Slingerend om de vele kuilen, heuvel op en af, over een bruggetje zo breed als de auto (één stuurfout en je had de brugleuning te pakken). Andere bruggen hadden twee of drie planken naast elkaar en veel plezier om er over te komen. Jane kreeg het er Spaans benauwd van. Maar we zijn er gekomen. Het uitzicht op de Torres tijdens de rit was mooi, ondanks dat er ook wolken rond de toppen hingen. Het weer was perfect: 17 graden en volop zon. Voor morgen voorspellen ze nog hogere temperaturen. Ook de wind valt vandaag mee (d.w.z. in de dalen). Voor de volgende dagen verwachten ze weinig wind (20 meter per uur). Hier is dat 'windstil'.

van Puerto Varas/Montt naar Puerto Natales

We zijn aangekomen bij ons nieuwe onderkomen in Puerto Natales.

Ik zit in het zonnetje met uitzicht over het meer met op de achtergrond de bergen waarvan sommige bedekt zijn met sneeuw, maar soms door de wolken niet helemaal zichtbaar zijn.

Het was vandaag een reisdag. Eerst met de auto naar het vliegveld van Puerto Montt. Het vliegtuig vertrok 1 uur met vertraging. Een Japanse jongedame hield de boel op (lag misschien te slapen, of was verdiept in haar proza). Toen ze eindelijk in het toestel verscheen kreeg ze van iedereen applaus. Bij aankomst in Punta Arena gingen we met een nieuwe huurauto (een pick-up dit keer) naar onze overnachtingsplaats, dat nog anderhalf uur verwijderd is van het park Torres del Paine. De weg vanaf het vliegveld naar onze lodge was 250 kilometer lang; veelal rechtuit met af en toe een bocht om wakker te blijven.

De weg was niet echt saai, want er was van alles te zien: een kudde schapen voortgedreven door 3 cowboys en een paar honden, vele koeien, paarden, struisvogels en op bepaalde plaatsen Lupine. Voorts her en der bomen en struiken. Soms is het een ruig landschap en soms weer lieflijk met glooiende dalen. Een mooie rit, maar wel met erg harde wind. Als je een fotootje wilde maken, waaide je zowat uit je kleren.

Langs de Chileense snelwegen zie je dingen die bij ons verboden zijn: fietsen, wandelen en zelfs joggen.

Als je wil weten of je een straat mag inrijden moet je kijken naar het straatnaambordje, want daarop staat welke richting je mag rijden. Het duurt even voordat je dat door hebt. Gelukkig zijn de Chilenen erg vriendelijk en behulpzaam en wijzen je netjes welke de juiste rijrichting is. We zijn zelfs in het donker om 6 uur 's morgens (in de grote stad Valparaiso) na- c.q. teruggefloten, omdat we de verkeerde rijrichting namen. Op dat tijdstip met nog niet zoveel verkeer hoor je dat wel. Je probeert ook van alles om op tijd je vlucht te halen, nietwaar.

van Castro naar Puerto Varas

Vandaag begon de dag in Castro met een stroomstoring, geen licht maar wel warm water al kwam Jane daar later pas achter toen Frans te lang onder de zogenaamde koude douche stond.

Maar met een waterig zonnetje begon de dag goed.

Te voet gingen we eerst weer naar de paalwoningen. Daarna naar de kerk aan het centrale plein die er aan de buitenkant niet uitziet; golfplaten geschilderd in een gele kleur. Het interieur van de kerk is erg mooi. Geheel met hout afgewerkt, een waar kunststukje.

Vervolgens zijn we met de auto verder gegaan naar een houten kerkje in het naburige plaatsje Nercón, dat gebouwd werd tussen 1879 en 1888. Een deur zat er niet meer in, maar vele toeristen komen dit kerkje bekijken. Het ziet er prachtig uit maar onderhoud is echt noodzakelijk. Bij ons zou het wegens instortingsgevaar verboden zijn om nog naar binnen te gaan.

Verder naar de paalwoningen, waar ze een woning aan het bouwen waren op de oude houten palen.

Van hieruit zijn we naar Ancud gereden waar we een oud fort bezocht hebben. Veel meer dan een muurtje met een aantal oude kanonnen was het niet, maar het was een onderbreking van de rit.

Van hieruit ging de weg naar Caulin, waar de zwartnekzwanen te zien zouden zijn. Ze waren er niet en het stelde verder weinig voor, dus zijn we doorgereden naar de pont die ons terugbracht naar het vaste land.

Het was vandaag een droge dag met af en toe een zonnetje. De temperatuur was tegen de twintig graden.

Om kwart over vier kwamen we in Puerto Varas aan waar we, na ingecheckt te hebben in ons hotel, heerlijk zijn gaan eten. Nu zitten we in ons hotel en hebben net een telefoontje gehad dat we zonder problemen naar onze volgende bestemming kunnen gaan.

Punta Arenas we zijn in aantocht.

Fruitillar naar Castro

De dag begon anders dan we hadden verwacht. Omdat Jane na vijf tv-loze dagen naar de televisie keek, zag zij dat er wegversperringen waren bij Torres del Paine. Wegens verhoogde benzineprijzen, hebben vrachtwagenchauffeurs de wegen in die omgeving versperd. Vele reizigers hebben hun hotel in Torres geannuleerd. Na het ontbijt hebben we een mailtje gestuurd naar de organisatie voor meer informatie. Hopelijk krijgen we vanavond meer info.

Op pad dan maar naar Chiloé: een rit in twee etappes, eerst naar de haven waar we met de veerboot overgezet werden en vervolgens naar Castro (niet Fidel) de hoofdstad van het eiland.

Met de aankomst op het eiland sloeg het weer om. De zon was weg en er kwamen donkere wolken. Vanaf een uur of drie is het wisselvallig en valt er zo nu en dan een bui. Wel waait het behoorlijk. De wind komt altijd van dezelfde kant, wat duidelijk is te zien aan de bomen en het struikgewas.

Castro is een leuk provinciestadje met langs de waterkant veel kleurrijke huizen die op palen in de zee staan. Verder een kleinelevendige vismarkt en een kunstnijverheidsmarkt (zelf gemaakte truien e.d. en houtsnijwerk).

De kerk aan het plein is bijzonder. Van buiten lijkt het met een soort golfplaat bewerkt te zijn, terwijl de binnenkant geheel van hout is (allemaal smalle planken, zelfs de zijbeuken en het plafondgewelf). Dat verwacht je niet van een kerk van zo'n formaat. Zoiets hadden we nog niet eerder gezien. Helaas van dit stadje nog geen foto's. Jane had geen zin om met die regens een zware cameratas te sjouwen.

Ons hotel voor vanavond is roze van kleur en heeft een blauw dak. Het is tegen een heuvel gebouwd. Weer hebben ze ons te pakken, want we kregen een kamer in de top van het hotel zonder lift. We hebben gemakshalve één koffer in de auto gelaten.

Ondertussen heeft de Chileense vertegenwoordiger van onze reisagent contact met ons opgenomen. Momenteel is de situatie rond Torres del Paine ongewijzigd. We hebben nog een dag. Morgen horen we meer. Misschien dat we eerder naar Argentinië gaan, of langer in Puerto Varas blijven! .......Want morgen gaan we weer terug naar Puerto Varas (bekend terrein dus).

Petrohué - Frutillar

Vandaag (15 januari) zouden wij een boottocht maken naar Isla Margarita (gelegen in het midden van het meer Todos los Santos) en we wilden een wandeltocht maken naar de voet van de Osornovulkaan. Deze dag viel letterlijk in het water. Na het ontbijt zijn we wel begonnen aan de voettocht, maar al snel begon het erg hard te regenen. Mede door het gebrek aan oriëntatiepunten zijn we dus op onze schreden teruggekeerd. Terwijl de regen gestaag bleef vallen hebben we ons in de hotellobby vermaakt met scrabble. Ook hebben we alvast de route voor morgen voorbereid.

16 januari

Na een mooie rit zijn we rond één uur bij ons nieuwe onderkomen in Frutillar aangekomen, dat ligt aan het Llanquihue-meer. Het landschap onderweg is glooiend met boerenbedrijven.

Vanwege het wisselvallige weer en de laaghangende bewolking (vooral in de ochtend), hebben we vandaag onze excursie naar de Orsonovulkaan uit het programma moeten schrappen. We zouden met een kabelbaan naar 2000 meter hoogte gaan, maar helaas geen zicht hebben.

In dit hotel hebben we eindelijk weer een kamer op de begane grond, want trappen lopen met alle bagage vindt Jane niet leuk. Hierna zijn we het stadje ingegaan en zijn we naar het plaatselijke museum geweest over de eerste Duitse immigranten. Het is een klein maar leuk museum met een aantal gebouwen waar te zien was hoe zij hier begin vorige eeuw leefden.

Het weer was vandaag beter dan gisteren: de temperatuur lag rond de 18 graden en ‘s morgens viel er af en toe nog een bui. Vanaf een uur of twaalf werd het droog en in de zon liep de temperatuur op tot rond de 20 graden. Alles bij elkaar een leuke dag.

Puerto Varas naar Petrohué

Hebben lekker uitgeslapen tot half 8 bij Vicky Johnson.

Onze eerste indruk van dit onderkomen was teleurstellend. Het is een oud houten pand. De slaapkamer had wel enige sfeer, maar lijkt in eeuwen niet meer gerenoveerd te zijn. Het had een soort behang op het plafond dat er behoorlijk vergeeld en op sommige plekken grijszwart uitzag. Dat behang was ook nog gescheurd op de plaatsen waar de planken tegen elkaar kwamen. Wellicht door temperatuurwisselingen. Bij een muur was er duidelijk een lekkage geweest. Verder zag je overal kieren. Verdere details bespaar ik jullie.

We spraken er al over om de organisatie te bellen en om een ander onderkomen te vragen voor over een paar dagen. Toen we de volgende ochtend naar beneden gingen voor het ontbijt en we er een gezellig gedekte tafel zagen en 6 andere gasten troffen, zijn we milder geworden. Ze deden er alles aan om het je naar de zin te maken. Dat we wentelteefjes kregen, was aanleiding om te horen wat het in diverse talen was. Dit leidde tot een geanimeerd gesprek.

Een tegeltje met een mooie spreuk aan de wand in de gemeenschappelijke ruimte heeft de mening van Jane veranderd. In het kort zei het: 'Ontvang gasten met een lach bij de deur. Zij kunnen goed of ‘slecht' zijn, maar door met elkaar te spreken en met anderen te mengen, zullen zij als ‘vrienden' vertrekken.'

Dat is wat feitelijk gebeurd is. Het is zo'n verrijking om met anderen van gedachten te wisselen. De moeite en warmte die de gastvrouw zich getroost, maakt dat je de minder positieve dingen vergeet (of in ieder geval ondergeschikt vind).

Na een korte autorit van Puerto Varas naar Petrohué arriveerden we bij ons hotel voor de komende 2 dagen. Wow, wat is dit een verandering. Sowieso de mooie natuur.

We zitten midden in een natuurpark in een lodge aan het meer. Weer hebben we een penthouse gekregen (op de 4^e etage dit keer), met balkon. Verder een haard, stereo-apparatuur (de radio stoorde veel te veel), een heerlijke bank en schommelstoel. De badkamer is voorzien van een douche en een bubbelbad. ´s Morgens rond het ontbijt en ´s avonds tussen 19.00 en 24.00 uur is er warm water.

Vanmiddag nadat we onze koffers op de kamer hadden gebracht, zijn we teruggereden naar de watervallen. Het is eigenlijk een enorme stroom water dat via een rotskloof naar beneden wordt geperst. Het smeltwater is afkomstig van de Osornovulkaan. Voorts hebben we een boswandeling gemaakt in die omgeving.

Tot dusverre onze belevingen.